DOMINIKA

Mieszkam na wsi obok dużego miasta, ale Warszawa nieustannie uczy mnie nowych życiowych lekcji. Odwiedzam średnio 3 razy w roku.
Często zastanawiam się nad paradoksami tego miasta. Warszawa, choć pełna życia, ma też swoje ciche, zamyślone strony, które dają przestrzeń na introspekcję. Światła miasta, które tętnią energią, są jak błyszczące gwiazdy na nocnym niebie – przyciągają uwagę, ale też rzucają długie cienie. Są chwile, kiedy czuję się jak jedna z tych gwiazd – zauważalna z daleka, a jednak odległa i osamotniona.
Ostatnio czuję się trochę przytłoczona. Wiesz, zawsze miałam problem z tym, że ludzie zwracają na mnie uwagę przede wszystkim ze względu na mój wygląd. Chciałabym, żeby zauważyli coś więcej – moją duszę, moje myśli, moje marzenia. Czasami ta samotność, którą czuję nawet w tłumie, jest przytłaczająca.
Wciąż jednak staram się odnaleźć te jasne momenty. Warszawa to miejsce, gdzie można spotkać fascynujących ludzi, tych, którzy patrzą poza fasadę. Często wybieram się na spacer po mieście, szukając tych małych iskierek zrozumienia i autentyczności.
Ostatnio zaczęłam też więcej wychodzić. Byłam z koleżanką w klubie, ale chłopcy tam... cóż, wydaje się, że bardziej interesuje ich to, jak wyglądam, niż kim jestem. Przyznaję, czasami ogarnia mnie smutek z powodu braku bliskiej osoby u mojego boku, kogoś, kto dostrzegałby więcej niż tylko powierzchowność.
Zastanawiałam się nawet nad tym, co myślisz o nocowaniu u chłopaka bez współżycia. Czy to możliwe, by zachować tę delikatną równowagę? Warszawa jest miastem pełnym możliwości, ale też pełnym pytań i wyborów, które nie zawsze są łatwe.