Miłość to siła niszcząca czy budująca? Uzasadnij swoje zdanie pisząc rozprawkę w oparciu o dwa przykłady literackie i jeden z dowolnego źródła.

Miłość jest jednym z najczęściej poruszanych tematów w literaturze i sztuce, pełniąc rolę zarówno siły niszczącej, jak i budującej. Istnienie tej dwoistości można zaobserwować w wielu klasycznych dziełach literackich, które ukazują różnorodne aspekty miłości. W niniejszej rozprawce postaram się rozważyć, czy miłość jest bardziej siłą niszczącą, czy budującą, opierając się na dwóch przykładach literackich i jednym ze świata rzeczywistego.
Pierwszym przykładem literackim, w którym miłość ukazana jest jako siła niszcząca, jest tragedia Williama Szekspira, „Romeo i Julia”. Utwór opowiada tragiczną historię dwojga młodych kochanków, których miłość prowadzi do ich śmierci. Zmagają się oni z nienawiścią i konfliktem pomiędzy dwoma zwaśnionymi rodami – Kapuletów i Montekich. Miłość Romeo i Julii, mimo że w swojej istocie jest piękna i czysta, nie potrafi przezwyciężyć wrogości i uprzedzeń ich rodzin. Doprowadza to do serii tragicznych wydarzeń, które kończą się śmiercią głównych bohaterów. W tym przypadku miłość okazuje się być siłą niszczącą; jej intensywność i gwałtowność prowadzą do eskalacji konfliktu i ostatecznej tragedii.
Drugim przykładem literackim, w którym miłość ujawnia swoje niszczące oblicze, jest „Lalka” Bolesława Prusa. W powieści tej przedstawiona jest historia Stanisława Wokulskiego, którego życie podporządkowane jest namiętnej miłości do Izabeli Łęckiej. Jego uczucie jest tak silne, że prowadzi go do podejmowania decyzji, które z perspektywy racjonalnej trudno uzasadnić. Wokulski z czasem traci majątek i swoje marzenia o lepszej Polsce, ponieważ wszystkie jego działania skierowane są ku zdobyciu serca Izabeli. Ostatecznie, kiedy uświadamia sobie, że jego miłość jest nieodwzajemniona i że był jedynie pionkiem w grze Izabeli, przeżywa rozczarowanie i cierpienie. Tym samym, miłość w „Lalce” również jest siłą destrukcyjną, która popycha bohatera do samodestrukcji.
Z drugiej strony, istnieją przykłady na to, że miłość potrafi być także siłą budującą. Prawdopodobnie jednym z najbardziej znanych przykładów miłości jako siły pozytywnej jest historia miłości Małgorzaty i Tomasza z powieści „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa. Miłość między nimi pokonuje wszelkie przeciwności losu, transformując bohaterów i dając sens ich życiu. Dzięki miłości Małgorzata decyduje się na poświęcenie, by wybawić Tomasza z opresji, a jej uczucie dodaje mu siły i determinacji. Wreszcie miłość między tymi bohaterami prowadzi do ich duchowego wyzwolenia i odnalezienia ukojenia w alternatywnej rzeczywistości, co podkreśla jej zdolność do budowania i przemiany.
Przykład z rzeczywistości, który potwierdza, że miłość może być siłą budującą, można znaleźć w historii Nelsona Mandeli. Jego miłość do kraju i ludzi była jednym z głównych motywatorów w walce przeciwko apartheidowi w RPA. Mandela, zamiast kierować się nienawiścią i szukać zemsty po latach niesłusznego więzienia, wybrał drogę pojednania i miłości do bliźniego. Jego postawa oraz przywiązanie do idei pokojowego współistnienia prowadziły do przemiany społecznej i budowy nowego, zjednoczonego państwa. To pokazuje, że miłość, zwłaszcza w swojej altruistycznej formie, ma moc budowania lepszego świata.
Podsumowując, miłość może być zarówno niszczącą, jak i budującą siłą. Przykłady literackie, takie jak „Romeo i Julia” czy „Lalka”, ukazują, że miłość nieprzemyślana, impulsywna i nieodwzajemniona prowadzi do destrukcji i cierpienia. Z kolei „Mistrz i Małgorzata” oraz postawa Nelsona Mandeli dowodzą, że miłość o charakterze altruistycznym i odporna na przeciwności jest znakomitym fundamentem do budowania trwałych relacji i lepszego społeczeństwa. W zależności od kontekstu i sposobu realizacji, miłość może przybrać różne formy, ale to, co ją kształtuje jako niszczącą lub budującą, to miejsce i rola, jaką jej przypisują ludzie tworzący swoje historie.